Sunday, December 05, 2010

Monday, October 18, 2010

Ταδε εφη Μαύρος Σκύλος

Μερικές φορές, είναι χειρότερα να βλέπεις το δάσος μα να μη βλέπεις το δέντρο ...

Friday, October 01, 2010

Dead Man

The ancient tradition that the world will be consumed in fire at the end of six thousand years is true;
As I have heard from hell.
The whole creation will be consumed, and appear infinite and holy, where as it now seems finite and corrupt.
This will come to pass by an improvement of sensual enjoyment.
If the doors of perception were cleansed, everything would appear to man as it is, infinit.

Monday, July 26, 2010

Wednesday, July 21, 2010

Sunday, June 20, 2010

ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος που είχε φτερά.

Μα τα φτερά, όμορφα και μεγάλα που τον στόλιζαν, ήταν κέρινα.

Και με τα κέρινα φτερά πετούσε πάντα χαμηλά.

Γιατί έψαχνε στη γη να βρει όμορφο δένδρο για να κάτσει.

Μια μέρα κοίταξε ψηλά, πέρα από του ουρανού την ομορφιά.

Και τότε είδε μαγική μορφή, απρόσιτη, μα πιότερο απ’όλα ποθητή

Μαγεύτηκε και ξέχασε τα κέρινα φτερά, πετώντας έφυγε.

Μα η μορφή ψηλά εκεί στον ήλιο ήταν δίπλα.

Και βλέποντας τον φτερωτό όμορφο, τον θέλησε δίπλα της

Τα κέρινα φτερά του είδε και μακριά του φώναξε να μείνει.

Γιατί κακό ανάξιο γι’αυτόν θα πάθει στη φλόγα και την ομορφιά κοντά.

Τον μάγεψε όμως πιο βαθιά απ’τα όρια του φόβου.

Και πιο ψηλά υψώθηκε κουνώντας τα φτερά του.

Στη αγκαλιά της να χαθεί απέλπιδα ζητώντας.

Και ο ήλιος έκαιγε πολύ, έλιωνε τα φτερά του.

Να μην αγγίξει τ’ονειρο της μοίρας του γραμμένο.

Να πέφτει τώρα βρέθηκε στα έγκατα του πόνου.

Σπαράζοντας το θρήνο του, αστράφτει η κραυγή του.

Όχι γιατί θα έπεφτε σ’απηθμενο φαράγγι.

Αλλά γιατί δεν άγγιξε ποτέ του τη μορφή της.

Μα η πτώση ήταν ατέλειωτη, κρατούσε πολύ χρόνο.

Και η αγάπη μέσα του γεννούσε την ελπίδα που δύναμη του έδινε ξανά για να πετάξει.

Τα δυο φτερά μεγάλωσαν καινούρια έγιναν πάλι.

Και έτσι ξαναπέταξε ψηλά κοντά στον ήλιο.

Εκεί που ήταν η μορφή για να την αγαπήσει.

Να ξαναπέσει να χαθεί και να ξαναπετάξει.

Μέχρι ο ήλιος να χαθεί ή η μορφή να φύγει για να μπορέσει να τη βρει, αλλιώς για να πεθάνει.

Monday, May 03, 2010

Saturday, April 17, 2010

Wednesday, February 10, 2010

Mαύρο καρναβάλι

Κι εσείς των πόθων μου ονειρώξεις
ανώμαλες και παιδικές, ορδές αγρίων ιαχές
ανείπωτες ατέρμονες διαχύσεις
γυμνά κορμιά και όνειρά σα γλώσσα κοφτερά
Πνιγείτε επιτέλους στα ποτισμένα με αλκοόλη δάκρυα
και μέθυσοι ελάτε, στο πλάι μου και πάλι
φαντάσματα ντυμένοι, χορός σε μαύρο καρναβάλι

Monday, January 25, 2010

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P