Σιωπή απλωμένη.

 

Μοναξιά. Σιωπή απλωμένη, 

Έχεις ανοίξει ποτέ την τηλεόραση , μόνο και μόνο για να νοιώσεις ότι σου μιλάνε;

τα λόγια μοιάζουν να πέφτουν σαν βροχή παγωμένη. 

Μάτια που κοιτούν, μα δεν βλέπουν, 

Έχεις κοιτάξει ποτέ στον καθρέφτη, μόνο και μόνο για να δεις ένα βλέμμα;

κραυγές που χάνουν το νόημά τους στον αέρα.

 

Χαρτιά γεμάτα όνειρα, γράμματα στον εαυτό σου

Οι σκιές σου παραμένουν χαμένες σε μια θάλασσα σιωπής.

Και είναι η μόνη σου συντροφιά.

 

Οι δρόμοι ανήκουν μόνο στη μοναξιά, 

Έχεις βγει ποτέ στον δρόμο, μόνο και μόνο για να βρεθείς ανάμεσα σε ανθρώπους;

και κάθε βήμα είναι μια αέναη απόσταση.

Μοναξιά η σκιά που τρέχει στα στενά.

Και οι καρδιές, που πριν χτυπούσαν στον ίδιο ρυθμό,  τώρα ξέχασαν τη μουσική τους.

Το βλέμμα σπαρμένο σε χιλιάδες άγνωστα πρόσωπα,  και κάθε αγκαλιά, μια ψεύτικη υπόσχεση.

Τα μάτια που κοιτάζουν χωρίς να σε βλέπουν, τα χαμόγελα που μοιάζουν με μάσκες παγωμένες.

 

Χέρια που ψάχνουν και δεν αγγίζουν,  στις νύχτες που ματώνουν χωρίς ουσία.

Έχεις αγκαλιάσει ποτέ τον εαυτό σου, μόνο και μόνο για να νιώσεις ένα άγγιγμα;

Και οι μέρες φεύγουν.

Μοναξιά δεν είναι μόνο το να είσαι μόνος, 

είναι το να νιώθεις χαμένος μέσα σε πλήθη. 

Είναι το κενό που απλώνεται,  η σιωπή που γεμίζει τις ώρες, τις σκέψεις.

 

Αποξένωση, η σκιά που μας κυνηγά  με βήματα αργά, σχεδόν απαρατήρητα. 

Η συνύπαρξη γίνεται άθλος,  και η απόσταση μια σκιά που πυκνώνει.

 

Αλλά, ίσως, κάπου εκεί, στο βάθος της σιωπής,  να υπάρχει ένα μικρό φως που περιμένει . Μια αρχή σε ό,τι φαινόταν χαμένο.

Blues το Ελληνόφωνο

Η ελληνική ροκ μουσική είναι αρκετά πλούσια. 

Το ελληνόφωνο μπλουζ όχι και τόσο. 

Δεν προσποιούμαι ότι έχω κάποια φοβερή και τρομερή γνώση απάνω στο αντικείμενο, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ και πάρα πολλά ελληνόφωνα μπλουζ τραγούδια και όταν λέμε μπλούζ, φυσικά εννοούμε δωδεκάμετρο. 

Αυτή είναι μία λίστα που ήθελα εδώ και καιρό να να φτιάξω! Σήμερα λοιπόν έκατσα και μάζεψα κάποια αγαπημένα ελληνόφωνα 12 μέτρα τα συγκέντρωσα και τα παρουσιάζω εδώ. 

Ξεκινάω με τρία μαζεμένα απο τον Βασίλη. 

Δίσκος: Όλα από χέρι καμένα (1988) 

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος 

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης 

Ένα μπλούζ 

 

 

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δίσκος: Να με φωνάξεις (1999)

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Στίχοι: Ιάκωβος Αυλητής

Η σκοπιά

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Δίσκος: Πες Μου Ένα Ψέμα Ν' Αποκοιμηθώ (1997)

Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος 

Καυσαεριώδεις θυμιάσεις

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Δίσκος: Η αγάπη είναι ζάλη (1986) 

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι: Ανδρέας Μικρούτσικος

Αν θες να φύγεις

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δίσκος: Της Αγάπης Μαχαιριά (1994)

Στίχοι \ Μουσική: Κατσιμίχας Χάρης, Κατσιμίχας Πάνος

Τα λόγια τα μεγάλα που έχω πει

 

 

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δίσκος: Στο Φαλημέντο Του Κόσμου (1992)

Στίχοι \ Μουσική:Νικόλας Άσιμος

Το Μπλουζ Του Κουδουνιστή

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δίσκος: Τα Μπαράκια (1981)

Στίχοι \ Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός

Ο απόκληρος

 

 

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Δίσκος: Παραλογές (1995)

Στίχοι \ Μουσική:  Υπόγεια Ρεύματα

Μπλέ

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Δίσκος: Χαμηλή Πτήση (1982)

Στίχοι \ Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Νύχτα Καταστροφής 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Δίσκος: Η Ροκιά Θέλει Μαγκιά (2010)

Στίχοι \ Μουσική: Αντώνης Τουρκογιώργης

Τόσα χρόνια κυνηγός

 

 

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Δίσκος: Suck My Best Of (2008)

Στίχοι \ Μουσική: The Lost Bodies

Σωλήνες

 

Κίτρινο

-Και τι θα κάνεις τώρα;
Τον ρώτησε ο Άγγελος.
Φίλος καλός, απ’ τα παλιά. Αξιόπιστος και σοβαρός άνθρωπος. Στημένη ζωή, σοβαρή γυναίκα, αλλά όχι ξενέρωτη. Καλή δουλειά. Ο Άγγελος ήταν η φωνή της λογικής στη ζωή του.
- Δε ξέρω ρε φίλε… θα κλειστώ στην «Τρύπα» για πέντε ώρες και θα τα πίνω. Ύστερα θα δούμε .
- Θες παρέα;
Ρώτησε ο Άγγελος.
Του έκανε μια μικρή ‘έκπληξη η ερώτηση. Ο Άγγελος δε συνήθιζε να ξενυχτάει και να πίνει. Όχι πια. Αλλά από την άλλη, ήταν πάντα στα ζόρικα δίπλα του.
-Όχι ρε φίλε … όχι σήμερα… ευχαριστώ.

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Άδειαζε ένα ακόμα ποτήρι όταν ένιωσε ότι πλησιάζει στο αρκετά. Η «Τρύπα» το μπαράκι που σύχναζε , συνήθως τον ρουφούσε πιο βαθιά απ’ το αρκετά. Όχι όμως αυτό το βράδυ. Παρόλο που ήταν βράδυ μιας δύσκολης μέρας.
Το αφεντικό είχε ανακοινώσει μισθολογικές περικοπές, σε μια δουλειά που μισούσε έτσι κι αλλιώς. Σε έναν διεκπεραιωτικό ανούσιο Γολγοθά’ όπως το είχε χαρακτηρίσει κάποτε. Σε μια δουλειά που στην καλλίτερη των περιπτώσεων, βαριόταν τις αρμοδιότητές του, βαριόταν τους συναδέλφους του και βαριόταν ακόμα τον ίδιο του τον εαυτό.

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Άδειασε το τελευταίο του ποτό. Η ζάλη της μέθης είχε πάψει από ώρα να είναι γλυκιά και άγγιζε τα όρια της ενόχλησης. Ο σκοπός του, αν είχε στην πραγματικότητα ποτέ κάποιον, δεν είχε επιτευχθεί.
Η ζωή του είχε φτάσει σε ένα τέλμα και ικανοποιητική λύση δεν είχε σκεφτεί.
Η «Τρύπα» ήταν στα φόρτε της. Τέσσερεις ήδη χόρευαν ενώ δυο μεγάλες παρέες ανέβαζαν το κέφι στον χώρο με την ενέργειά τους.

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Πλήρωσε, άφησε tip στην barwoman, φόρεσε το τζάκετ του και την ώρα που πήγε να βγει απ’ το bar, ΄άρχισε να παίζει ένα απ’ τα τραγούδια του. Ένα απ’ αυτά τα ιδιαίτερα. Ένα από αυτά που δε μπορούσε να μην χορέψει.
Όταν βγήκε στον δρόμο είχε ήδη ιδρώσει απ’ τον χορό. Ο ανοιξιάτικος καιρός τον βοηθούσε να μη ενοχλείται από ένα ρεύμα αέρα που πέρναγε από τα στενά δρομάκια προς το σπίτι.
Έφτασε έξω απ’ το τρελόσπιτο.
Έτσι το είχαν ‘βαφτίσει’ τα παιδιά της γειτονιάς. Ένα τσιγάρο δρόμος μακριά από το σπίτι του. Η δική του προσωπική παράδοση του επέβαλε να ανάψει ένα. Έτσι έκανε κάθε φορά που γύριζε απ’ την «Τρύπα».
Έβαλε το τσιγάρο στο στόμα. Τρία πράγματα συνέβησαν ταυτόχρονα. Γύρισε το τσακμάκι του αναπτήρα, ένα αεράκι φύσηξε και έσβησε τη φλόγα, και ένα τηλέφωνο άρχισε ν χτυπάει μέσα απ’ το τρελόσπιτο.

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Γύρισε το κεφάλι του προς το σπίτι.
Η σιωπή του ήταν απόκοσμη. Μέχρι και ο ανοιξιάτικος αέρας έπαψε να σφυρίζει.
Ξαναχτύπησε το τσακμάκι του αναπτήρα του. Και πάλι ο αέρας του το έσβησε, και πάλι το τηλέφωνο χτύπησε μέσα απ’ το τρελόσπιτο

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Κατέβασε τον αναπτήρα, πέταξε το τσιγάρο του στον διπλανό κάδο και γύρισε προς την καγκελόπορτα. Εκεί που για χρόνια υπήρχε σκουριασμένη αλυσίδα με ένα τεράστιο λουκέτο, απόψε έχασκε ένα άνοιγμα ανάμεσα από τα λυγισμένα απ’ τις κλωτσιές των περαστικών πιτσιρικάδων σίδερα. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε δύσπιστος το σκοτεινό τρελόσπιτο.
Η απόλυτη σιωπή.
Το αριστερό του χέρι σηκώθηκε και έπιασε την καγκελόπορτα, στο άγγιγμα κάτι σαν ηλεκτρισμός διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του και από το σπίτι ακούστηκε πιο επιτακτικά από ποτέ …

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Άνοιξε την καγκελόπορτα διάπλατα μα τα δύο του χέρια. Το πρώτο βήμα στο στενό μονοπάτι έγινε μόνο του. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή, για μια στιγμή μόνο. Σκέφτηκε να ανάψει εκείνο το τσιγάρο, σκέφτηκε να πάρει το δρόμο προς το σπίτι, σκέφτηκε να πέσει για ύπνο, να ξυπνήσει το πρωί και να πάει στον διεκπεραιωτικό Γολγοθά του. Έβαλε το χέρι στην τσέπη, έπιασε το πακέτο του, το σπίτι ήταν σιωπηλό. Έκλεισε τα μάτια του, πήρε μίαν ανάσα αι πριν το καταλάβει άνοιγε την ξύλινη, σχεδόν σαπισμένη πόρτα του τρελόσπιτου.

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Ένα ξύλινο τραπεζάκι, πάνω του ένα κίτρινο τηλέφωνο , ένα από αυτά τα παλιά με το καντράν.

-ντριιιν – ντρίν … -ντριιιν – ντρίν

Άναψε ένα τσιγάρο, σήκωσε το ακουστικό…
-Εμπρός;….

Τάδε έφη Μαύρος Σκύλος

Το "ποτέ" και το "πάντα", είναι πολύς περισσότερος χρόνος απ όσο φαντάζεσαι.

Μεμονωμένα

"Μείνε μακριά μου", του είπε τότε η μικρή πριγκίπισσα! "Είσαι ένας ιππότης που του αξίζουν τα καλλίτερα, αλλά δε μπορείς να μείνεις στο δικό μου βασίλειο. Η περιπέτεια μαζί σου ήταν υπέροχη, και όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που αντιμετωπίσαμε μαζί γέννησαν αισθήματα μέσα μου για εσένα. Αλλά δε μπορείς να είσαι στο βασίλειό μου". Ο ιππότης κρατούσε σφιχτά τα γκέμια του αλόγου του, κοίταξε για λίγο το γρασίδι που χόρευε στη θέληση του ανέμου, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε, "Μα εγώ πριγκίπισσα μου εσένα έχω, εσένα θέλω για εσένα μόνο θα πολεμώ πάντα" Η πριγκίπισσα, με μάτια που γυάλιζαν, κρατώντας αγέροχα όμως την μαγεμένη της ασπίδα, αυτή που κάποτε την είχαν ονομάσει "Η Λογική ", τον κοίταξε σχεδόν ψυχρά. Γύρισε την πλάτη της απότομα και τα μακριά της μαλλιά τινάχτηκαν σαν να του μαστιγώνουν την καρδιά "Αντίο όμορφε ιππότη" του είπε "Αυτή η ζωή που θες, δε θα είναι ποτέ δική μας" Ο ιππότης έμεινε για λίγο να τη κοιτάζει καθώς η μορφή της χανόταν στο τοπίο. Άφησε τα δάκρυά του να πέσουν στη γη και ανέβηκε στο άλογο του. Έσκυψε και του ψιθύρισε "Μοναξιά, πάλι οι δύό μας. Κάλπαζε λοιπόν, μέχρι να με αφήσεις, ή να σε αφήσω εγώ". Κι έτσι έφυγαν τρέχοντας, και το μόνο που έμεινε ήταν δυο αθάνατα χρυσάνθεμα, που φύτρωσαν ποτισμένα από τα δάκρυα του ιππότη.

...

Ήταν πληγωμένος. Η μάχη δεν είχε τελειώσει ακόμα, και αυτός έβλεπε το αίμα να στάζει απ το μέτωπό του στο χώμα. Είχε χτυπηθεί, οι πληγές του ήταν πολλές και βαθιές. Με το ένα το γόνατο στη γη, και το δεξί του χέρι να σκαλίζει το χώμα με τα δάχτυλα, στηριζόταν στο σπαθί του, Την ασπίδα του την είχε χάσει εδώ και ώρα. Η πανοπλία του είχε γίνει χίλια κομμάτια από τα χτυπήματα. Είχε πολεμήσει, είχε χτυπηθεί, η τύχη δε του είχε χαμογελάσει. Πονούσε τόσο πολύ! Χωρίς τίποτα πια να τον προστατεύει, ακόμα και οι σκόνη που έφερνε ο άνεμος επάνω του τον πονούσε. Και τότε... Τότε για μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο, μια αιωνιότητα, αδύνατον να καταλάβει για πόσο, η ματιά του έφυγε απ το σώμα του, υψώθηκε στον ουρανό. Τα ίδια του τα μάτια γύρισαν και τον κοίταξαν. "Ω, πόσο αξιοθρήνητος είσαι" Μίλησαν τα μάτια του με μια φωνή απ τα σύννεφα. "Πόσο τραγικός είσαι πεσμένος στο χώμα σα σκουλήκι, με το σπαθί σου σα μπαστούνι και τα χέρια σου σα ρίζες" Η φωνή τον ματιών του έφτυσε αυτά τα λόγια με περιφρόνηση και αηδία Αυτό όμως, ήταν η ανάσταση του, "Έπρεπε", μονολόγησε, "να δω πόσο χαμηλά έχω πέσει για να σταθώ στα πόδια μου". Έσφιξε με τα δυο χέρια το σπαθί του, πάτησε γερά τα πόδια του στη γη, υψώθηκε αγέρωχος στη μάχη που ερχόταν, και με μια ήρεμη φωνή που έκανε τη γη να τρέμει είπε ¨Τώρα αρχίζει. Το τέλος αργεί" Έκανε το πρώτο βήμα μπροστά και ξεχύθηκε για νέα χτυπήματα ...

Έκλεισα τα μάτια μου

Έκλεισα τα μάτια μου, γι’ άλλη μια φορά ένιωσα την καρδιά μου. Ένιωσα να χτυπά το στήθος μου τόσο δυνατά... Σα να θέλει να φύγει από το σώμα μου, να ξεσπάσει μακριά μου. Μια ζέστη ανέβηκε απ’ το λαιμό μου στα μάτια και με ταξίδεψε αλλού, πέρα από τον πόνο. Στου καθρέφτη της μνήμης μου τα σπασμένα κομμάτια. Ένα ένα τα μαζεύω και σχηματίζετε μια αντανάκλαση. Σιγά σιγά, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, μια ανάσα. Και μια λέξη που ποτέ δεν άκουσα, που ποτέ δεν είχα. Που τριγυρίζει στο μυαλό μου σα δαίμονας και σα Θεός. Απλώνω το χέρι μου, ν’ αγγίξω τον καθρέφτη. Με μια κίνηση σπάει και τα κομμάτια του με κόβουν. Μου πληγώνουν την ψυχή, πονώ μα δε φωνάζω Υποφέρω μα δε λυγίζω, κοιτώ ψιλά. Ο πόνος με ταξιδεύει αλλού, σ’ ένα χρόνο χωρίς χρόνο, σ’ ένα δρόμο χωρίς τέλος Σ’ ένα πόνο...... αλλά δεν είσαι εκεί. Δεν είναι κανείς, δεν υπάρχει τίποτα, νιώθω άδειος. Άνοιξα τα μάτια μου, γι’ άλλη μια φορά ένιωσα το χαμόγελό μου. Ένιωσα την πίκρα στο πιο όμορφο χαμόγελό μου να γλυκαίνει, να σβήνει και να χάνεται. Μέχρι να ξανακοιτάξω τον καθρέφτη της μνήμης μου κλείνοντας ξανά τα μάτια μου

Τάδε έφη Μαύρος Σκύλος

Πονάω, άρα υπάρχω 

Τάδε έφη Μαύρος Σκύλος

Αν αφήνεις να φεύγουν αυτοί που νοιάζονται, τότε θα μείνουν οι υπόλοιποι