Ένα θρόνο

Τη σιωπή μου σα τοίχο, γύρω γύρω απλώνω
Και τις σκέψεις μου μέσα σε υπόγεια κλειδώνω
λίγο απ την ψυχή μου καίω σε μια θυσία
τα θεμέλια γερά, σε θεούς ικεσία

Πύργους χτίζω ψηλά, σα φρουρούς από πέτρα
και τοξότες πολλούς, με γεμάτη φαρέτρα
πολεμίστρες γεμάτες, βέλη ακονισμένα
Άμα κάνω πως φεύγω θα τα ρίξω σ' εμένα

Θέλω μόνο να έχω ένα θρόνο ν αρχίσω
βασιλιάς πια να είμαι τι ζωή μου να ορίσω
Θέλω μόνο να έχω ένα θρόνο ν αρχίσω
κ ότι μ' έχει προδώσει λίγο λίγο να σβήσω

Κάμαρες, κατακόμβες, έχουν τοιχογραφίες
μάχες που έχω δώσει, ήττες, υποκρισίες 
κηροπήγια πολλά σε γωνίες φωτίζουν
μερικά σβηστά κεριά, να σωθώ μου θυμίζουν

Ότι έκαψε σβήνει , κ ότι καίει θα σβήσει
ότι άφησα πίσω, δε μπορεί να γυρίσει
κ έτσι τρέχω μπροστά, βασιλιάς στ άλογό μου
όπλο μου η καρδιά και ασπίδα το εγώ μου 

Πάλι Εδώ

Πως άραγε, μην αναρωτιέσαι, εδώ έφτασα. Κι εδώ δεν είναι τίποτα παρά μόνο το τίποτα.
Μα πως, μην αμφιβάλλεις, όπως συνήθως  εδώ πάλι. Και πάλι εδώ το γνώριμο τίποτα.
Κι όμως είμαι επιτέλους κουρασμένος. Να ανεβαίνω, να πέφτω, να κλείνομαι στο τίποτα.
Έχω ξανάρθει εδώ, το ξέρεις καλά. Ξανά, και ξανά, και πάντα έβγαινα πάλι πίσω.

Πώς άραγε, μη ρωτάς, πάντα έβγαινα από εδώ. Γιατί εδώ αυτό που με πονάει άφηνα.
Και, μην αμφιβάλλεις, πάνω του πάταγα αλύπητα. Και πάλι έξω, πάλι καινούριος.
Μα κάθε φορά που πάλι εδώ κυλούσα, εδώ τα έβρισκα, εδώ να περιμένουν.
Να απλώνουν, να με τραβάνε. Κι όλο άφηνα πίσω περισσότερα. Άλλα τόσα πίσω έβρισκα.

Μα τώρα πώς,  μην αναρωτιέσαι, πάλι εδώ. Εδώ όλα τα βρήκα παλιά και γνώριμα.
Και ναι, μην αμφιβάλλεις, όπως συνήθως με κρατάνε. Μα είμαι κουρασμένος, και είναι πολλά.
Αλλά αυτός εδώ κάτω, εγώ δεν είμαι . Και ούτε θέλω ποτέ να είμαι. Όχι πια, όχι τώρα, όχι εγώ
Αυτό το μέρος δε το'χω ανάγκη. Κι ένα τρόπο να βγώ θα βρω. Και τίποτα πίσω δε θ αφήσω.

Θα επανέλθω, μην αμφιβάλλεις, στο γνώριμο χαμόγελο . Γιατί αυτό που πονάει είναι ότι μου λείπει.
Που, μη ρωτάς, στην άκρη των χειλιών μου, εκεί τη δύναμη θα βρω, εκεί θα την αντλήσω.
Κάτι όμορφο να βρω να πω, κάτι να τραγουδήσω. Πάλι έξω, πάλι εδώ, πάλι εγώ, εγώ όπως μ'αρέσω
Νομίζω από εκεί πρέπει ν'αρχίσω. Μη ρωτάς, πάλι θα ζήσω

Τάδε έφη Μαύρος Σκύλος

Όσο δικαιολογείς τα λάθη σου, τόσο θα συνεχίζεις να τα κάνεις.

Ποίηση και Μουσική

Μέσω της ενασχόλησης μου με τη μουσική, έχω μάθει πολλά πράγματα. Το κάθε ένα έχει την αξία του, μικρή ή μεγάλη. Ένα από τα ποίο σημαντικά κέρδη είναι οι γνώσεις που έχω αποκτήσει, αλλά και η αγάπη που έχω αναπτύξει για την ποίηση.
Η Ελληνική μουσική και οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν ασχοληθεί με μελοποιήσεις Ελλήνων αλλά και ξένων ποιητών  αναδεικνύωντας έτσι αρκετά αριστουργήματα κάνοντάς τα γνωστότερα στο ευρύ κοινό (including me)
Σε αυτό το post ξεχωρίζω κάποια από τα δικά μου προσωπικά αγαπημένα.


Το πρώτο ποίημα που γνώρισα μέσω της μουσικής η "Πρεβεζα" είναι γραμμένο από τον Κώστα Καρυωτάκη. Το 1982, σε μουσική του Γιάννη Γλέζου η "Πρέβεζα" μπαίνει στο νούμερο 10 του δίσκου "Φοβάμαι", ο 3ος δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, και η ερμηνεία υπέροχη.

Το 2000 οι Magic De Spell, που έχουν ασχοληθεί με διάφορες διασκευές και μελοποιήσεις, συμπεριλαμβάνουν στον δίσκο "Κόκκινο" ένα ακόμα αγαπημένο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, το "Gala (Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα)". Ποίημα από την πρώτη ποιητική του συλλογή "Ο Πόνος των Ανθρώπων και των Πραγμάτων" που δημοσιεύτηκε το 1919 σε μουσική σύνθεση της ίδιας της μπάντας.

Το τρίτο στη σειρά ποίημα είναι και πάλι του Κώστα Καρυωτάκη. Η "Πολύμνια" από τη συλλογή ¨Νηπενθή" του 1921 κίνησε το ενδιαφέρων στα "Υπόγεια Ρεύματα" οι οποί το "έντυσαν" με μουσική και το παρουσίασαν το 1999 στον δίσκο τους "Εικόνες στα σύννεφα" 

Το επόμενο ποίημα "ανήκει" σε έναν λιγότερα γνωστό ποιητή, τον Γιάννη Σκαρίμπα. Από την ποιητικά συλλογή "Ουλαλούμ" (1936) το ομώνυμο αριστούργημα συγκίνησε αρχικά τον Νικόλα Άσιμο ο οποίος το μελοποίησε και το παρουσίασε το 1987 στον δίσκο "Το Φανάρι του Διογένη". Δέκα χρόνια αργότερα, το 1997, ακούμε το ίδιο ποίημα ελαφρός διασκευασμένο στον δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου "Πες Μου Ένα Ψέμα να Αποκοιμηθώ" Διχάζομαι ανάμεσα στις δυο ερμηνείες. Ιδού και οι δυο.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου όμως, έχει τραγουδήσει και άλλους ποιητές. Ένας πολύ σημαντικός, γενικά αλλά και για την καριέρα του, είναι ο Νίκος Καββαδίας. To 1993 εκδίδεται η ποιητική συλλογή του Καββαδία "Μαραμπού" στην οποία βρίσκουμε πολλά εξαιρετικά ποιήματα του, τα οποία έχουν μελοποιηθεί.  Χωρίς δεύτερη σκέψη έχω ξεχωρίσει το "William George Allum". Σε μια ευφυέστατη μουσική σύνθεση του Θάνου Μικρούτσικου, το έχω ακούσει και το έχω αγαπήσει στον δίσκο "Γραμμές Των Οριζόντων" (1992)

Magic De Spell, και πάλι ! Όπως έχω ξαναγράψει ασχολούνται στην ιστορία της καριέρας τους με διασκευές και μελοποιήσεις. Το 1998 κυκλοφορούν τον δίσκο "Τραμπάλα στις Ταράτσες Ετοιμόρροπων Σπιτιών". Ο τίτλος του δίσκου έρχεται από το συγκλονιστικό ποίημα της Κατερίνας Γώγου "Εμένα οι Φίλοι μου" από το βιβλίο της "3 κλικ αριστερά" και το ακούμε σε μουσική του Νίκου Μαιντά.

"Υπέροχο Τίποτα" είναι το όνομα του δίσκου που ηχογραφήθηκε τον Απρίλιο του 1993. Στο νούμερο 8 του δίσκου, και σε ενορχήστρωση του Γιώργου Καρρά ακούμε τον Γιάννη Αγγελάκα να απαγγέλλει ενα εξαιρετικό ποίημα του Jean Nicolas Arthur Rimbaud. Το "Μια Εποχή Στην Κόλαση" (Une Saison En Enfer) με κέρδισε και με καθήλωσε από την πρώτη στιγμή.

Ο Διονύσης Καψάλης, με αρκετό ¨σκοτάδι" στην ποίηση του, εκδίδει το 1995 την Ποιητική συλλογή "Μέρες Αργίας" . Τα "Διάφανα Κρίνα" στον δίσκο τους "Έγινε η Απώλεια Συνήθεια Μας" κάνουν εξαιρετική δουλειά στη μελοποίηση μέρους του ποιήματος, αποτυπώνοντας απόλυτα στις νότες, κατά τη γνώμη μου, τη θλίψη που αποπνέει, ένα ποίημα που ταιριάζει γάντι στη φωνή και την ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου. 

Επιστρέφω στον Νίκο Καββαδία και τα ποιήματα του. Πάλι σε μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου, αυτή τη φορά από τον δίσκο "Ο Σταυρός του Νότου" (1979).  Το ποίημα "Γυναίκα" , η ερμηνεία μοναδική και κατά την προσωπική μου γνώμη αξεπέραστη από την ιδιαίτερη φωνή του Γιάννη Κούτρα.

Last, but not least αγαπημένο και λατρεμένο, σε ποίηση του "μεγάλου" Νίκου Γκάτσου και σε μουσική του επίσης "μεγάλου" Μάνου Χατζιδάκι, ακούμε από την μελωδική φωνή της Μαρίας Φαραντούρη στον δίσκο "Τα Παράλογα" (1976) το "Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης". Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτή την συνάντηση τριών μοναδικών καλλιτεχνών! 

Τέσσερα

Όνειρο που δεν έχασες
          ποτέ να μη θρηνήσεις
Δάκρυ που δε το έκλαψες
          ποτέ να μη ζητήσεις
Πόρτα που δε τη διάβηκες
          ποτέ σου μη την κλείσεις
Κι όσα η ζωή σου χάρισε
          να μη τα χαραμίσεις

Τάδε έφη Μαύρος Σκύλος

Το ξύλο, δε βγήκε απ' τον παράδεισο, βγήκε απ' τη δημοκρατία.

Τάδε έφη Μαύρος Σκύλος

Η στιγμή είναι πολύτιμη, μα ο χρόνος ανεκτίμητος

Τα Soundtracks που ξεχωρίζω

Η μουσική, πάντα είχε, και θα έχει, ένα ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μου. Αγαπώ τη μουσική και θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες να ακούω αγαπημένα αλλά και καινούρια τραγούδια. Στο σπίτι, στο δρόμο, στο γραφείο σχεδόν παντού. Τη θεωρώ ένα πολύ σημαντικό συστατικό στη ζωή μου. Έτσι και στις ταινίες που κατά καιρούς βλέπω, δίνω μεγάλη σημασία στο soundtrack τους. Στα τραγούδια και τη μουσική που έχουν επιλέξει οι παραγωγοί να ντύσουν το έργο.
Σε αυτό το post ξεχωρίζω κάποια τραγούδια που έχουν ακουστεί σε ταινίες.
Τα κριτήρια επιλογής είναι τρία:
1. Να μου αρέσει το τραγούδι (doh προφανώς!)
2. Να μου αρέσει η ταινία
3. Να είναι τραγούδι και όχι μουσική που γράφτηκε για την ταινία

Ξεκινάω με την ταινία " π " (pi στα αγγλικά), (1999, Darren Aronofsky) όπου ένας παρανοϊκός μαθηματικός ψάχνει να βρει τον αριθμό-κλειδί με τον οποίο πιστεύει ότι θα μπορεί να ξεκλειδώσει όλα τα μοτίβα του σύμπαντος.
Ασπρόμαυρη φωτογραφία, σκηνοθεσία που σου επιβάλει να βιώσεις την εμμονή του πρωταγωνιστή, σου αφήνει μια αίσθηση ηλεκτροσόκ. Στην ταινία αυτή ξεχωρίζει το τραγούδι "Angel" από τους Massive Attack. Εξαιρετική ταινία, εξαιρετική και η επιλογή της μουσικής εν γένη




Συνεχίζω με τον κατά τη γνώμη μου master των soundtracks, Quentin Tarantino.
Πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω μία ταινία, και ένα τραγούδι. Αποφάσισα λοιπόν να ξεχωρίσω από την αγαπημένη μου ταινία του ένα προσωπικά σημαντικό τραγούδι.
Το καλοκαίρι λοιπόν του 1992 βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία " Reservoir Dogs " (1992, Quentin Tarantino) όπου τα μέλη μια συμμορίας , μετά από μια καταστροφική απόπειρα ληστείας, αρχίζουν να υποψιάζονται ότι ανάμεσα τους βρίσκετε ένας αστυνομικός.
Στην αρχή της ταινίας (opening creddits) ο Tarantino μας συστήνει τα μέλη της συμμορίας υπό τον ήχο του " Little Green Bag ", George Baker




Άλλη μια ταινία με γρήγορους ρυθμούς, καταπληκτική μουσική, και  αγαπημένους ηθοποιούς, είναι το " From Dusk Till Dawn " (1996, Robert Rodriguez). Δυο αδέλφια, επαγγελματίες εγκληματίες, προσπαθούν να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς (εντάξει μπορεί να σκότωσαν και καναδυό) , και να περάσουν τα σύνορα για το Μεξικό. Βρίσκουν καταφύγιο στο Titty Twister, ένα μπαρ για μηχανόβιους και φορτηγατζήδες. Εκεί συναντούν την Santanico Pandemonium (Salma Hayek) και την απολαμβάνουμε όλοι μαζί να λικνίζετε όσο η μπάντα παίζει το " After Dark " , Tito & Tarantula




Μένοντας στην ίδια δεκαετία, πάμε σε μία ακόμα από τις αγαπημένες μου ταινίες.  " Fear and Loathing in Las Vegas "  (1998, Terry Gilliam). Ένας τρελός δημοσιογράφος και ο φίλος του, ένας ψυχάκιας δικηγόρος ταξιδεύουν στο Las Vegas, με απώτερο σκοπό να καταναλώσουν όσα περισσότερα ναρκωτικά αντέχουν.
Καταπληκτική σκηνοθεσία και εδώ με μοναδικές ερμηνείες και φυσικά μουσικάρα ! Σε ένα από τα πάρτυ ακούμε το " Somebody To Love ", Jefferson Airplane




Η αποκάλυψη έχει γίνει, ο κόσμος έχει σχεδόν καταστραφεί, τα ρομπότ και οι μηχανές έχουν πάρει τον έλεγχο. Λίγοι άνθρωποι έχουν απομείνει να αντισταθούν, να πολεμήσουν, και να πάρουν τη γη πίσω. Για να τα καταφέρουν στέλνουν στο παρελθόν ένα cyborg για να προστατέψει τον αρχηγό τους John Connor. Ο λόγος βέβαια για το " Terminator 2: Judgment Day " (1991, James Cameron). Γρήγορη ταινία με πολύ δράση και με πολύ Arnold. Στη σκηνή της καταδίωξης με τη μηχανή ακούμε το πολύ δυνατό " You Could Be Mine ", Guns N Roses




Συνέχεια  με μια  περίεργη ταινία που δεν είσαι σίγουρος για το τι ακριβώς συναίσθημα σου αφήνει. Σίγουρα ωραία  ταινία, δυνατή και με σκηνοθεσία  που πετυχαίνει αυτό που θέλει. Ο τίτλος της  είναι " Spun " (2002, Jonas Åkerlund) και ξεχωρίζει η αρκετά ενδιαφέρουσα διασκευή του " Number of the Beast ", Djali Zwan (γραμμένο απο τον Steve Harris)




Πάλι πίσω στο χρόνο, και συγκεκριμένα 2 δεκαετίες πίσω συναντάμε τον Marty έναν έφηβο που μετά από ένα ατύχημα ταξιδεύει 30 χρόνια πίσω στο χρόνο και κάνει ότι μπορεί για να επιστρέψει στο παρών προσπαθώντας ταυτόχρονα να σιγουρευτεί ότι οι γονείς του θα γίνουν ζευγάρι. Δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο το περιγράφω, αλήθεια! " Back To The Future " (1985, Robert Zemeckis) και τι άλλο βέβαια από τη σκηνή όπου ο Marty McFly Βοηθάει την μπάντα του σχολικού χορού και δίνει στους παρευρισκόμενους μια γεύση από το μέλλον παίζοντας το " Johnny B goode ", Chuck Berry




Επιστρέφουμε σε ποιο κοντινή χρονολογία. " O Brother, Where Art Thou? " (2000, Ethan Coen & Joel Coen). Τρεις κατάδικοι μόλις έχουν αποδράσει από τα κάτεργα και ξεκινάνε για την αναζήτηση ενός κριμένου θησαυρού ενώ ένας ψυχωτικός μπάτσος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να τους πιάσει. Άλλη μια έξυπνη ταινία των Coen που προσπαθεί να παραλληλίσει τις συμφορές των καταδίκων με τις συμφορές και τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Ο Everett, ο Pete και ο Delmar, στην προσπάθειά τους να βγάλουν κάποια χρήματα, πάνε σε ένα στούντιο , και με τη βοήθεια ενός μαύρου κιθαρίστα ηχογραφούν το " I Am a Man of Constant Sorrow ", Chris Thomas King




Ακόμα ποιο πρόσφατη είναι η ταινία " Pirate Radio " (2009, Richard Curtis). Άλλη μια ωραία ταινία που βλέπετε ευχάριστα και για τη σκηνοθεσία της, και για τους ηθοποιούς - ερμηνείες και φυσικά για τη εξαιρετική της μουσική επένδυση. Ένας παράνομος ραδιοφωνικός σταθμός στημένος μέσα σε ένα πλοίο κάπου στη θάλασσα μεταδίδει ροκ μουσική την εποχή που η κυβέρνηση προσπαθεί μανιωδώς να αποκηρύξει το ροκ εν γένη. Μέσα στα πάρα πολλά εξαιρετικά αλλά και σημαντικά τραγούδια που αναμεταδίδει ο σταθμός, δε δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω το " The Letter ", The Box Tops



Last but not least δε θα μπορούσε να λείπει μια ταινία με ζόμπι από τη λίστα μου. Μένοντας λοιπόν στην ίδια χρονολογία επέλεξα το " Zombieland " (2009, Ruben Fleischer). Ένα ντροπαλός φοιτητής, και ένας κάφρος πιστολάς προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια Αμερική που έχει κατακλυστεί από ζόμπι. Same old story αφενός, αλλά η ταινία είναι έξυπνη, γρήγορη, αστεία, και παίζει ο Woody Harrelson (thumbs up!!). Στα opening creddits ακούμε με headbanging το " For Whom the Bell Tolls ", Metallica
(ΠΡΟΣΟΧΉ! αν δεν αντέχετε τα αίματα μη δείτε το video)