Πάλι απόψε

Πάλι απόψε στην αλκοόλη
θ'απλώσω χέρι να πιαστώ,
ένας πνιγμένος απ'την πόλη
στον πανικό μου ψάχνω κάτι να σωθώ.
Γουλιά με τη γουλιά από τον πάτο μου
στην επιφάνεια της λήθης να χαθώ,
σαν οξυγόνο η παραίσθηση
με βγάζει τώρα λίγο λίγο απ'το βυθό.
Σαν ένα αδειανό μπουκάλι
σα κάποια σκέψη θλιβερή,
σαν του τρελού την παραζάλη
θα με ξεβράσει ένα κύμα στην ακτή.
Κι ως ναυαγός σ'ερημονησι
όπου φυτρώνει μόνο αμπέλι και καπνός,
εταίρα γη θα με μυήσει
στην απουσία μου να γίνω κληρικός.
Στο μεθυσμένο όνειρο μου
θα ρίξω άγκυρα απ'τη ζωή μου να πνιγώ,
στην προδομένη την καρδιά μου
πάλι κι-απόψε παραμύθι θε να πω.
Μα στις αγάπης το ναδίρ μου
ήρθες εσυ με το φιλί σου σαν ζωή,
στης παραζάλης τ'όνειρο μου
είσαι το τέλος είσαι της γένεσης αρχή