O παλιοχρονος....

Υπαρχουν μερικες μερες, που τυχαινει να συμβαινουν μια σειρα αλληλενδερτα γεγονοτα, τα οποια σε οδηγουν αναποφεκτα σε καποιο συμπερασμα. Δε ξερω αν εχει τυχει και σε καποιον αλλον απο εσας, αλλα εμενα μου συμβαινει καποιες φορες. Μια απο αυτές τις φορες ηταν και η σημερινη ημερα.

Ηταν συνολικα 3 χτυπηματα.

Όταν ξυπνησα το πρωι, όπως κάθε πρωι καθημερινης, αφου εφτιαξα τον φραπε μου και αναψα το τσιγαρο μου, ανοιξα και το PC μου και εβαλα το winamp να παιζει μια προκαθορισμενη λιστα στο random. Μετα απο 2 ή 3 τραγουδια, αρχισε να παιζει ένα λιγο πιο δυνατο κοματι απο τα υπολοιπα. Όπως καθομουν στην καρεκλα μου και απολαμβανα τον φραπε μου αρχισα να σιγοτραγουδω τους στοιχους μαζι με τον καλιτεχνη. Ηταν στα μεσα του τραγουδιου που σκεφτικα «Αυτό το τραγουδι είναι πραγματικα πολύ παλιο…». Μερικα δευτερολεπτα αργοτερα μια σκεψη με χτυπησε σα χαστουκι, «Χμ.. τωαρα που το σκεφτομαι, αυτό το τραγουδι είναι πραγματι πολύ παλιο, και οταν βγηκε ημουν ηδη γυρω στα 9 με 10 χρονια της ζωης μου. Fuck, ειμαι τοσο μεγαλος ???»

Στις 16:00 πηγα στο ΜΕΤΡΟ, για να κατεβω στη δουλεια μου. Καθομουν στις καρεκλες αναμονης. Στα δεξια μου ηταν 2 αδειες θεσεις. Καθως περιμενα, εμφανιστικε μια παρεα απο 3 κοριτσια γυρω στα 20 με 22. Οι δυο απο αυτές εκατσαν διπλα μου, στις 2 αδειες θεσεις και η τριτη εμεινε ορθια. Μεχρι που γυριζει η μια 20χρονη και μου λεει «Συγνωμη κυριε, μπορειτε να κατσετε στη διπλανη θεση». Αυτό το μπορειτε – κατσετε με ήταν γροθια στο στομαχι.

Στη δουλει στο διαλειμα μερικα παιδια – συναδελφοι μιλουσαν για το σχολειο και για το πώς εγραψαν στις εξετασεις κτλπ. Ολοι, ξαναλεω ολοι, ηταν με το καινουριο συστημα με τις κατευθηνσεις. Και ο λογος ητθε σε εμανα και με ρωτησαν τι κατευθηνση ημουν. Πηρα μια βαθεια ανασα, τρβηξα μια τζουρα απο το τσιγαρο μου, και ειπα «Εγω ημουν 1^η δεσμη». Επρεπε να τους δειτε. Εμειναν ολοι αφωνοι για μερικα δευτερολεπτα και με κοιταζαν λες και εβλεπαν καποιο αρχαιολογηκο ευρημα στο μουσειο. Αυτό το βλεμα ηταν η χαριστικη βολη.