Mεγάλη αγωνία

Εχθές (Τετάρτη) είχα μεγάλη αγωνία. Μετά από 3.5 χρόνια πολλής δουλειάς και πολλή τρεξίματος η αδελφή μου θα παρουσίαζε σήμερα το διδακτορικό της.

Είχε φύγει για τη Λάρισα (εκεί γινόταν η παρουσίαση) από την Τετάρτη και εγώ θα ανέβαινα σήμερα (Πέμπτη). Ήταν πάρα πολλή αγχωμένη και εγώ ένιωθα ανίκανος να κάνω κάτι. Ήταν πολλά τα χρόνια που η αδελφή μου έτρεχε σαν την τρελή και έλειπε ώρες από το σπίτι για αυτό το διδακτορικό και είχα και εγώ πολλή μεγάλη αγωνία για το πώς θα πάει.

Έφτασα στο πανεπιστήμιο 15 λεπτά πριν αρχίσει την παρουσίαση. Την αγκάλιασα, την φίλησα και της είπα ότι όλα θα πάνε καλά. Έτρεμε από το άγχος αλλά παρ’όλα αυτά έλαμπε!!! Άρχισε να μιλάει και να παρουσιάζει…. Δεν Ήταν πια η αδελφή μου, Ήταν μια επιστήμονας τα έλεγε όλα τόσο καλά που ακόμα και εγώ που είμαι άσχετος με τη βιολογία κατάλαβα 5 – 10 πράγματα. Μετά από 1 περίπου ώρα τελείωσε η παρουσίαση, έγιναν κάποιες ερωτήσεις που τις απάντησε με χαρακτηριστική άνεση, και Μετά η 7μελης επιτροπή συνεδρίασε. αλλά 10 λεπτά αγωνίας. Και το αποτέλεσμα…. Ομόφωνα άριστα !!!!! Με έκανε περήφανο για μια ακόμα φορά η αδελφή μου. Την καμαρώνω!!!